Ο Μάικ είδε το απορημένο βλέμμα και την αμηχανία μου και χαμογελώντας ευγενικά μου εξήγησε ότι επρόκειτο για μια εγκατάσταση που κρατούσε μακριά τους ελέφαντες από τις φυτείες καφέ. Το πρόβλημα, μου είπε, δεν οφείλεται στο γεγονός ότι αυτά τα ογκώδη παχύδερμα προσελκύονται από τον καφέ (πιο πολύ προσελκύονται οι πίθηκοι, όμως για αυτούς, δυστυχώς, δεν έχουμε κανένα αποτρεπτικό μέσο), αλλά στο γεγονός ότι χρησιμοποιούν την περιοχή της φυτείας για τις μετακινήσεις τους από μια περιοχή σε μια άλλη σε αναζήτηση τροφής.

Από μια πλευρά, ήμουν ενθουσιασμένος με αυτή τη δυνητική εγγύτητα με ζώα τα οποία είχα παρατηρήσει από κοντά στη φύση μόνο στους αρχαίους κυνηγότοπους του Μαχαραγιά της Μυσόρης, εδώ στην Ινδία και στο πάρκο Τσάβο, στην Κένυα, αλλά τώρα τα “βίωνα”, θα μπορούσα να πω, όχι πια σαν να βρίσκονταν σε έναν καλά εξοπλισμένο ζωολογικό κήπο, αλλά σαν μια πιθανότητα τυχαίας συνάντησης της ζωής μου. Αλλά η ελπίδα μου να τους συναντήσω στο δρόμο προς την κατοικία μας διαψεύστηκε όταν τελικά φτάσαμε στον ξενώνα.

Το πρωί δεν υπήρχαν ίχνη από το πέρασμα των παχύδερμων, αλλά “μόνο” μια θεαματική θέα: μια ψηλή και φαινομενικά αδιαπέραστη ζούγκλα που δεν μας επέτρεπε να αντιληφθούμε τη φυτεία που απολάμβανε τη σκιά των κατώτερων στρωμάτων βλάστησης και, στο βάθος, ακόμα σκεπασμένη από την πρωινή ομίχλη η κοινότητα της Silpi, όπου τα κρεβάτια ξήρανσης του καφέ σε περγαμηνή απελευθερώνονταν σιγά σιγά από τα βαμβακερά καλύμματα που τα είχαν προφυλάξει από την υγρασία της νύχτας.

Όπως συμβαίνει συχνά στην Ινδία, όλες οι εργασίες που απαιτούν ακρίβεια, ανατίθενται σε γυναίκες: είναι αυτές που συλλέγουν με το χέρι έναν έναν τους καρπούς του καφέ από τον Δεκέμβριο έως τον Ιανουάριο και αυτές που επιμελούνται την περαιτέρω χειροποίητη επιλογή, μετά από τη διαδικασία “wet processing”.

Στην περιοχή βρίσκεται επίσης ένα μικρό, τοπικό νοσοκομείο, ένα νηπιαγωγείο και ένα δημοτικό σχολείο.