Αφού διανύσετε τα δύο τρίτα του αυτοκινητόδρομου Fernão Dias μήκους σχεδόν 600 χιλιομέτρων μεταξύ Σάο Πάολο και Μπέλο Οριζόντε, ακολουθείτε τον ποταμό Ρίο Αμπάρο, σε κάθε πλευρά του οποίου υπάρχουν χιλιόμετρα φυτειών καφέ.

Ο Henrique Cambraia είναι ιδιοκτήτης ενός ξύλινου αποικιακού σπιτιού σε λευκό και γαλάζιο χρώμα και από εδώ διευθύνει τη φυτεία Samambaia, η οποία ανήκει στην οικογένειά του και παράγει καφέ εδώ και γενιές. Είναι ένα κρύο μέρος και το βράδυ δεν μπορείς να μείνεις χωρίς να ανάψεις το τζάκι.

Είναι χειμώνας στη Βραζιλία κάθε φορά που πηγαίνω στην επαρχία Minas Gerais για να ελέγξω την πρόοδο της συγκομιδής, και θυμάμαι καλά ένα πρωινό αρχές Ιουλίου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν, αφού έφυγα από το σπίτι, έπρεπε να επιστρέψω αμέσως για να βάλω όλα τα ρούχα που είχα φέρει από την Ιταλία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας είχε σημειωθεί “geada” (παγετός), ευτυχώς χωρίς μεγάλες συνέπειες για τη συγκομιδή και την ποιότητα του καφέ, εκτός από ένα μεγάλο τράνταγμα της τιμής του καφέ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η νοοτροπία του Henrique είναι ανοικτή σε πειραματισμούς και πιστεύει στη σημασία της συνεχούς εκπαίδευσης και στην ομαδική δουλειά, καθώς και στην περιβαλλοντικά φιλική αγροτική εργασία. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μας επίσκεψης, μας εξήγησε πώς αποφάσισε, μαζί με το προσωπικό του, να μετακινήσει κάποια φυτά του καφέ, προκειμένου να βελτιώσει την αλληλεπίδραση μεταξύ φυτών και εδάφους.

Χάρη στην αφοσίωσή του και στο χρόνο που έχει αφιερώσει στην έρευνα, οι πολυβραβευμένοι του καφέδες έχουν κριθεί, σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς, ως μερικοί από τους καλύτερους που παράγονται στη Βραζιλία.